393. Z ŻYCIA OPIEKUNKI # 6

Siedziałam dziś cały dzień w mieszkaniu. Pani U wraz z córką i zięciem pojechali w odwiedziny. Zanim pani U zdążyła przekroczyć próg owego mieszkania,córka już od drzwi krzyczała,że: " Matka bierze leki i idzie spać". Gdy ujrzałam starowinkę była skonana. Podobno był to wspaniały dzień i bardziej wspaniałe odwiedziny ( wedłóg córki). Tylko dlaczego pani U była taka zgarbiona i bardzo zmęczona?

Podałam pani U leki i pomogłam przebrać się do snu. Popłakała się biedna. " Co się stało?" - pytam. " Tylko jestem smutna. To było za dużo dla mnie." Pomogłam jej wejść do łóżka. Zamknęłam za sobą drzwi i powędrowałam do kuchni. Na moje stwierdzenie,że dla mamy to było za wiele pani d odpowiedziała : " Ona musi się ruszać." Tak zgodzę się. Tylko bez przesady. Podejrzewam,że zrobiła jej kolejny maraton już nie na 8 km tylko na 10, jak ostatniej soboty. 

Prawda jest taka według mnie: córka chce matkę wymęczyć aby pozbyć się problemu, ciągle wymyśla jakieś zajęcie (dobrze,ale w nadmiarze nie za bardzo); mówi,że matkę bolą plecy gdy nic nie robi ( z moich obserwacji wynika,że pani U jest wrażliwa na zmianę pogody) z czym się nie zgadzam, zaraz po kolacji ( nieważne ,że jest 19.30) matka ma iść do łóżka spać... a i jeszcze jedno : każe zmieniać pampersa nawet do czterech razy dziennie ( nieważne,że jest suchy i ok), bo jest bardzo wrażliwa na zapachy - a pani U na rozkaz ma się załatwiać w ubikacji ( do tego stopnia,że pani U nakłada jeden pampers na drugi)... Porażka!!! Przecież są jakieś granice... Prawda???

Przepraszam, naprawdę przepraszam. Nie mam nic do pań nauczycielek, bezdzietnych i zamężnych,ale ta bije już rekordy głupoty. Wcześniej mając doświadczenie z Ahlen myślałam,że tyczy się to tylko tych niezamężnych. Pomyliłam się!!!

W ogóle brakuje jej szacunku do matki, która ją wychowała. 

Pytam : gdzie ta miłość do matki,która poświęciła się dla mnie?

Pani U wychowała piątkę dzieci. Mąż ciągle w rozjazdach na uczelniach po całym świecie ( znany socjolog, pochodzenia żydowskiego, współtworzył muzeum w Oświęcimiu - jako jeden z wielu). Pani U poświęciła się dla tych dzieci. Dwóch synów i trzy córki. Jeden syn już nie żyje. Drugi serdeczny do tego stopnia,że traktuje mnie jak córkę której nie ma ( to znaczy nie do końca - chodzi mi o jego podejście do mnie). Córka,która mieszka w tym samym domu ( rozumie mnie w sytuacjach podbramkowych, bo sama się zajmowała mamą przez ponad 2 lata) kobieta energiczna i wyrozumiała. Druga bardzo skromna osoba i cierpliwa ( kobieta do rany przyłóż). Tylko ta... z daleka i ... nie wiem gdzie się uchowała...  Boli mnie kiedy ktoś traktuje starszą osobę bez zrozumienia dla jej fizycznych i psychicznych ograniczeń. 

Pozdrawiam.

cathy c.